Wandeling Hoge Veluwe

Deze wandeling heb ik op 17 oktober gemaakt over de hoge Veluwe.

Begin wandeling: ongeveer 12 uur
Einde wandeling: ongeveer 17 uur
Lengte: Inclusief fietsen van Museonder naar ingang Otterlo ongeveer 20 kilometer.

De route heb ik voorbereid met google earth en daarna in de gps gezet. Om een mooie wandelroute te plannen was vrij moeilijk omdat er op de Hoge Veluwe rustgebieden zijn waar niet gewandeld mag worden. Door een kaart van het park te gebruiken en deze als laag op de google earth afbeelding te leggen was hier rekening mee te houden.
Op de hoge Veluwe is het toegestaan om dwars door het terrein te wandelen, wat best bijzonder is op zo'n grote schaal, dus daar moest ik gebruik van maken.

Het doel was dus om een wandeling te maken die zo veel mogelijk door het terrein ging en zo min mogelijk over verharde paden. Dit is goed gelukt. Iets te goed zelfs, omdat de geplande wandeling te lang bleek vanwege de zwaarte van de wandeling. De foto hierboven ziet er mooi uit, maar het gras komt tot boven je middel en vormt pollen tot enkelhoogte. Het is dus nogal een verschil of je op een pol stapt of er naast. Dit is erg moeilijk lopen, maar je komt we op plaatsen waar normaal niet zo veel mensen komen. Hierdoor ben ik vrij veel wild tegengekomen. Een aantal reeën en twee wilde zwijen. De zwijen hadden zich in het hoge gras ingegraven en renden pas weg toen ik er vlak naast stond. Hier schrik je heel erg van, maar het is wel een mooie ervaring.




Voor de rest heb ik nog een aantal vondsten gedaan zoals mooie paddestoelen en korstmossen en een rest van iets wat waarschijnlijk ooit een explosief was. Dit zou een overblijfsel uit de tweede wereldoorlog kunnen zijn. Deze heb ik ingeleverd bij de receptie van het park.


Grotere kaart weergeven

Ver weg en dichtbij

Tijdens het wandelen kom je wel eens wilde dieren tegen. Hier is het altijd zo dat ze of heel ver weg zijn, of heel dichtbij. Wannneer het dier heel dichtbij is, kan het maar kort bekeken worden en is het zo weer weg. Wanneer het ver weg is kan er uitgebreid naar getuurd worden, maar er is maar weinig detail te zien. Hier kan de verrekijker dan een beetje bij helpen, maar dan nog geeft het niet een heel goed resultaat.

Om foto's van deze dieren te maken is helemaal moeilijk. Dieren die dichtbij zijn krijg je niet op de foto, omdat zij te snel weer weg zijn. De dieren ver weg worden te klein om goed op de foto te komen. De lichtomstandigheden spelen meestal ook een vervelende rol, waardoor bewogen foto's ontstaan.

Zo kwam ik van de week een vos tegen die in een keer maar tien meter weg was. Het was een mooi plaatje, maar ik was te langzaam met het fototoestel om er een goede foto van te maken. Het resultaat was een vage schim van een beest wat al te ver weg gelopen was.

Hier een van de foto's die iets beter gelukt is. Deze foto is gemaakt in het park de Veluwezoom.

Varen

Dat wat eerst een rare bruine hoop lijkt te zijn, blijkt achteraf een bijna uitlopende varen te zijn. Even verderop is een exemplaar te zien wat al iets verder is in zijn ontwikkeling.

Slangenvel

Met de staart achter een takje gehaakt vond ik deze slangenhuid. Op deze manier kan de slang uit zijn huid kruipen tijdens het vervellen. De huid blijft hangen en de slang heeft weer een zo goed als nieuwe huid waar hij weer verder in kan groeien.
Deze huid heb ik gevonden op de Doorwerthse heide, wat een gebied is waar veel reptielen voorkomen, waaronder de adder.
De huid die vrijkomt bij het vervellen is anders dan de huid van de totale slang, het is alleen het buitenste dode laagje.


Hieronder een slang met huid en al ingedroogd.

Kootwijkerzand

Op 20 februari heb ik een wandeling gemaakt naar het kootwijkerzand.

In het kort:

• Begin wandeling om 7.45 uur
• Lengte van ongeveer 20 km
• einde wandeling om 13.50 uur

De gekozen route komt voor een deel overeen met de GPS-route van Staatsbosbeheer. 's Octends vroeg begint de wandeling in de vrieskou bij een bushalte aan een provinciale weg. Om van de bushalte naar het stuifzandgebied te komen is ongeveer 3 kilometer. Dit ging door een mooi bos met veel dennenaanplant op de niet meer stuivende stuifduinen. Dit geeft een leuk heuvelachtig effect. Op de tocht naar de zandvlakte ben ik nog een stuk of vier wilde zwijnen tegengekomen die net het pad overstaken en heb ik veren gevonden van een bonte specht die waarschijk aangevallen is door een roofdier. Na een tijdje komt dan het zand in zicht.

Het kootwijkerzand is een vrij uniek gebied. Het is het grootste natuurlijke stuifzandgebied van Europa. Het is een overblijfsel van wat ooit een veel groter stuifzandgebied was. 100 jaar geleden was nog een groot gedeelte van de Veluwe zoals het kootwijkerzand. Een van de redenen dat Staatsbosbeheer is opgericht was om de zandverstuiving tegen te gaan. Het stuivende zand was een groot probleem. Er is zelf een dorp in zijn geheel ondergestoven. Dit dorp ligt op het Kootwijkerzand onder een stuifduin die de dikke bart heet. Het verdwijnen van het dorp onder het zand is vrij snel gegaan, waardoor het dorp nog vrij compleet is teruggevonden.

De Wandeling loopt vrijwel over de gehele lengte van het stuifzandgebied. Het einde van de wandeling over het zandige gedeelte is bij de uitkijktoren die een uitzicht geeft over het hele gebied. Het Kootwijkerzand is niet alleen kaal zand, maar er zijn nog een heleboel andere interessante dingen op te vinden. Zo heb ik bijvoorbeeld braakballen gevonden, stukjes metaal tussen het zand en verschillende poot- en hoefafdrukken. Daarnaast groeit er toch nog wel iets. Er zijn vliegdennen, jeneverbesstruiken, heide en veel verschillende soorten mossen.

Na de wandeling over het zand ging de route terug weer via hetzelfde stuk bos als de heenweg, maar via een andere route. Hier kwam ik een opstelling tegen van Alterra, die hier metingen doet aan de kooldioxide uitwisseling en de waterbalans van het bos. Verder kwam ik langs een meertje wat de Loofles heet.


Grotere kaart weergeven

Links:
Link naar site over onderzoek Alterra

Site van staatsbosbeheer met informatie over het Kootwijkerzand